ο φόβος, έχει ήδη αρχίζει να μετακομίζει στο απέναντι στρατόπεδο.

Σύντομα ο φόβος θα αλλάξει στρατόπεδο...

Να γράψω για τους Υπουργούς που δεν ξέρουν να διαβάζουν?

Να γράψω για την απόλυτη ανικανότητα όλου του πολιτικού σκηνικού να δείξει μία έστω μία στάλα γνώσης, λογικής και αξιοπρέπειας?

Για τους ανθρώπους που πέσαν σαν τα σπουργιτάκια να αρπάξουν λαχανικά και πατάτες στο Σύνταγμα?

Για τους φίλους μου που ντρέπονται να ζητάνε πια δανεικά κι εξαφανίστηκαν για να κρύψουν κάπου περήφανα τη δυστυχία τους? (σύντομα μπορεί να είμαι κι εγώ και τα παιδιά μου στη θέση τους....)

Για τη σειρά από χέρια που περιμένουν κάθε μέρα μπροστά στο μετρό (κυρίως γεροντάκια) για να μαζέψουν χαρτζιλίκι?

Για τις οικογένειες στη γειτονιά που δεν έχουν ούτε φαΐ για τα παιδιά τους και κάνουμε όλοι έρανο?

Να γράψω για όλους τους ηλίθιους, χοντρόπετσους, φαφλατάδες, βολεμένους στη σκατοζωούλα τους που τα παραπάνω θα τα θεωρήσουν λαϊκισμούς και φτηνιάρικες κλαψούρες?

Να γράψω για τους μεγάλους που χάνονται ένας ένας και δεν μπορούν να αντικατασταθούν γιατί στη χώρα αυτή πια απαγορεύεται ότι είναι σπουδαίο, δημιουργικό, χρήσιμο, όμορφο?

Γιατί στη χώρα αυτή υπάρχει μόνο μια σύγχιση μέσα στην απόλυτη απατεωνιά και ξεφτίλα?

Να γράψω για όλους μας που η επανάστασή μας και η αντίδρασή μας σε όλο αυτό το θέατρο γελοιότητας ξεκινάει από ένα αι σιχτίρ ,  σε μια πορεία όπου μοιάζουμε περισσότερο με ζόμπι παρά με επαναστάτες και καταλήγει σε κείμενα βρισίδι στο διαδίκτυο?

Δεν  υπάρχει τίποτα να γράψουμε που να μην κινδυνεύει να καταντήσει γραφικό τώρα πια. 

Η μόνη ελπίδα που αρχίζω και δημιουργώ είναι μια μυρουδιά στην ατμόσφαιρα καινούργια. Δεν φαίνεται. Διασκορπίζεται σιγά σιγά.  Είναι σαν μια υποψία θύελλας ακόμα  που κανείς δεν ξέρει τι θα συμβεί όταν ξεσπάσει.

Επειδή όμως το δούλεμα πλέον έχει πάρει διαστάσεις πολύ μεγάλες, το θράσος δεν περιορίζεται από τίποτα και κανέναν,  η φτώχεια  των ήδη αδύναμων εξαπλώνεται πολύ πιο γρήγορα από ότι μερικοί φανταζόντουσαν , η ατιμωρησία των ενόχων  εξασφαλίζεται με κάθε ξεδιάντροπο τρόπο,  η συνέχιση της καλοπέρασης των παχύδερμων συνεχίζεται ανενόχλητα επίσης με ξεδιάντροπο τρόπο,  κι ο εκβιασμός στις ζωές των παιδιών, των αδύναμων, των δυστυχισμένων, των θυμάτων της ασυδοσίας είναι πολύ στυγνός...

Δεν θα πάει μακριά η βαλίτσα..  Ήδη βαριανασαίνουν οι μνημονιακοί νεροκουβαλητές... Ήδη μερικοί προσπαθούν να σώσουν τα άσωστα μήπως και ξεφύγουν από το μεγάλο ξέσπασμα της οργής.

Όσο κι αν δεν φαίνεται ακόμα, ο φόβος, έχει ήδη αρχίζει να μετακομίζει στο απέναντι στρατόπεδο. 

Ακόμα και με την υποψία αρχίζουν και κάνουν σπασμωδικές κινήσεις, χωρίς κανένα νόημα, δεν ξέρουν πλέον πως να βρουν μια χρυσή τομή και να κοροϊδεύουν τον πελάτη σ' αυτό που του πουλάνε και να μην τις φάνε όταν αυτός ανοίξει το πακέτο στο σπίτι και δει την απάτη