http://vasiliskos2.blogspot.com/2011/06/blog-post_19.html Ο ΚΑΝΕΝΑΣ...
Στα μυαλά των περισσότερων είναι ένα πολιτικά αδέσποτο πλάσμα που στέκει στο σταυροδρόμι και δεν μπορεί να αποφασίσει ποιο δρόμο θα ακολουθήσει.
Ο κανένας στην Ελλάδα όμως είναι νεογέννητος. Φρέσκος. Πριν λίγο καιρό υπήρχαν ελάχιστοι "κανένας". Βαθειά φανατικοί των διαφόρων ομάδων οι έλληνες καθέ άλλο παρά κανένας ήταν. Μια μεγάλη πλειοψηφία ελλήνων ψηφοφόρων (δεν τολμώ να σκεφτώ πόση ήταν αυτή η πλειοψηφία) στις κάλπες δεν είχαν δει καν πως είναι τα υπόλοιπα ψηφοδέλτια εκτός από αυτό που είχαν τυλιγμένο στο τσεπάκι.
Η κατάσταση ήταν τόσο προκαθορισμένη που είχα φτάσει στο σημείο να πιστεύω πως μαζί με το υποχρεωτικό βάπτισμα της ορθοδόξου εκκλησίας μας, η πολιτεία βάπτιζε τα νεογέννητα και στο τι ακριβώς θα ψηφίζουν λες και ήταν θεικός νόμος το 85% των μονομάχων και το 15% των υπόλοιπων στριμωγμένων στη γωνία.
Το παιχνίδι γινόταν ακόμα πιο αστείο όταν μετά από κάθε εκλογική νίκη του ενός εκ των μονομάχων, βλέπαμε χιλιάδες κόσμου να κλείνουν τα βαλιτσάκια και άλλους τόσους να τα ανοίγουν με μια τάξη και μια οργάνωση αξιοθαύμαστη , δεδομένου ότι, κάθε κυβέρνηση ανέβαινε επάνω για δύο και μοναδικούς λόγους. Να φάει όσα μπορέσει σε μια τετραετία και να βγάλει την υποχρέωσή της στους ψηφοφόρους με διάφορες χάρες. Το δε περίσσευμα από τους μονομάχους που κατ΄εξοχήν ανήκε στην κόκκινη αριστερά στο μεγαλύτερο ποσοστό και στη ροζ αριστερά τα ρέστα (εντάξει στη συνέχεια εμφανίστηκε και η μαύρη δεξιά) φαινόταν απόλυτα ικανοποιημένο με το 1 ή 2% που κατόρθωνε να τσιμπήσει (σαν τα σπουργιτάκια ρόγες από σταφύλι, την ώρα που οι μονομάχοι κατασπάραζαν όλο το αμπέλι)
Εννοείται πως και οι δύο μονομάχοι αποδείχτηκαν όχι απλά άχρηστοι αλλά και επικίνδυνοι για το τόπο. Και στις δύο τελευταίες αναμετρήσεις άρχισε να παίρνει σάρκα και οστά το κόμμα του κανένα. Κοινώς μόλις έπεσαν οι μάσκες και ο κόσμος ολόκληρος φώναξε οι έλληνες είναι κοπρίτες, τεμπέληδες και ψεύτες χτύπησε καμπανάκι τερματισμού σε μια κούρσα που είχε φτάσει πλέον στο προορισμό της. Η κούρσα της απάτης.
Θα ήταν πολύ ωραίο για την αριστερά όλο αυτό το ποσοστό του κανένα ξαφνικά να έπεφτε στην αγκαλιά της χωρίς όρους. Θα ήταν υπέροχο. Χιλιάδες μέχρι πρότινος υποστηρικτές φανατικοί των δυο δεινοσαύρων να ξύπναγαν ένα πρωί και να έλεγαν "οπ...τι θέλω τώρα? την Αλέκα ή τον Αλέκο" Ομως τα πράγματα δεν είναι ποτέ τόσο απλά ε? Και ο κανένας που ακόμα στα χέρια του υπάρχουν έντονα τα σημάδια της μπλε και πράσινης βαφής έχει μουλαρώσει.
Το πιο αστείο απ΄ολα είναι ότι αυτός ο κανένας δεν ορίζεται με τίποτα. Εχει μέσα τα πάντα. Σε υλικό και πνευματικό επίπεδο είναι ένας ατέλειωτος αχταρμάς. Που εδώ και λίγο καιρό προσπαθεί να ψιθυρήσει κοινές λέξεις, έστω και εντελώς βασικές για να μπορέσει να φτιάξει όρια στο χώρο του. Λέει έλληνας, αγανακτισμένος, απογοητευμένος από όλα τα πολιτικά κόμματα, φοβισμένος για το αύριο, τσαντισμένος με όσους τον δούλεψαν, καχύποπτος σε κάθε πρόταση, πρόθυμος για ένα νέο μεσσία. Αναζητητής μιας λύσης - πρότασης που θα ταιριάξει με εκείνο που δεν ειναι ξεκαθαρισμένο στο μυαλό του αλλά που έχει γίνει ήδη ανάγκη ζωτικής σημασίας.
Ο κανένας δεν είναι φτερό στον άνεμο. Πατάει σε πρώτη φάση σε κάτι πολύ γερό. Δεν θέλει τίποτα από ότι του έχει προτείνει όλο το πολιτικό σκηνικό, γιατί αν ήθελε έστω και κάτι από όλα θα ήταν εκεί δεν θα ήταν ο κανένας.Κι επειδή ότι είναι εκεί είναι εδώ και πολλά χρόνια είχε πολύ μεγάλο διάστημα να τα ζυγίσει όλα και να επιλέξει κάτι.
Αν το δούμε με απλό τρόπο η τελευταία στάση που έκανε ο αόρατος ψηφοφόρος ήταν αυτά που είπε ο Γιωργάκης πριν εκλεγεί. Η τελευταία επιθυμία του κανένα πριν μπει στην εποχή των παγετώνων ήταν να έχει δουλειά, να πάρει αύξηση, να ξεχρεώσει το δάνειο και τις κάρτες, να διορίσει το παιδί, να αλλάξει αυτοκίνητο με τη πρώτη ευκαιρία, να έχει να πληρώνει τα φροντιστήρια, να νομιμοποιήσει το αυθαίρετο και να πηγαίνει διακοπές με τη βάρκα φορτωμένη πίσω στο εξοχικό τον Αύγουστο. Η πλειοψηφία του ελληνικού λαού μόλις ένα χρόνο πριν αυτό ονειρευόταν.
Κανείς δεν μίλαγε για επανάσταση, για ανατροπή καθεστώτων, για πόλεμο με τη παγκόσμια τάξη, για κρεμάλες των ενόχων, για γενική εξέγερση του ελληνικού έθνους έναντι των ξένων τυράννων. Η πλειοψηφία των πολιτών ήταν πάλι οι οπαδοί των δυο μονομάχων. Οπαδοί ενός απαράλλαχτου σκηνικού από τη μεταπολίτευση και μετά.
Με αυτό το σκεπτικό λοιπόν θα αρκούσε σήμερα ο κ.Σαμαράς να βγει και να πει άλλη μια φορά λεφτά υπάρχουν και πάμε.... και το μπουλούκι θα έπρεπε να γείρει από την άλλη μεριά για μια ακόμα δοκιμή του δοκιμασμένου.
Τι μεσολάβησε λοιπόν και το τοπιο έχει θολώσει τόσο πολύ σήμερα? Ποια είναι η διαφορά που έχει βγάλει κάθε είδους ανθρώπους στις πλατείες να μουτζώνουν, να λένε άγρια συνθήματα, να έχουν πεισμώσει τόσο πολύ και να ρίχνουν γιαούρτια προς όλες τις κατευθύνσεις χωρίς δεύτερη σκέψη?
Θα ήταν πολύ εύκολο να απαντήσουμε απλά επειδή μειώθηκαν τα λεφτά, γιατί σε αυτή τη περίπτωση όπως είπαμε θα είχε δημιουργηθεί ήδη ένα μεγάλο ρεύμα γύρω από το Σαμαρά που θα τον παρακάλαγε να υποσχεθεί πράγματα και να πάρει τη ψήφο αβλεπί!
Ειπώθηκε πολλές φορές αυτό το καιρό πως η Ελλάδα είναι το πρώτο πειραματόζωο για ότι θα ακολουθησει στη συνέχεια. Ο ελληνικός λαός έχει υπογράψει δεκάδες συμβόλαια με τους κυβερνώντες κατά καιρούς, δεν υπόγραψε όμως ποτέ να είναι πειραματόζωο κανενός. Οι κυβερνώντες γνώριζε καλά ότι τον εκμεταλλευόντουσαν κι αυτός με τη σειρά του κοίταζε να τακτοποιηθεί μέσα στη γενική ρεμούλα και λαμογιά που επικρατούσε. Είχε πιστέψει όμως πως ότι και να ήταν αυτοί οι κυβερνώντες δεν έπαυαν να είναι σώμα από το σώμα του, λαμόγια αλλά δικά του λαμόγια, κακοί έλληνες αλλά έλληνες. Μια οικογένεια με τους ήρωες και τους προδότες της.
Η κυβέρνηση Γιωργάκη όμως έφερε για πρώτη φορά τον ελληνικό λαό αντιμέτωπο με κάτι που δεν είχε περάσει ποτέ από το μυαλό του ως τώρα. Πως αυτοί οι άνθρωποι εκεί πάνω δεν είναι σάρκα από τη σάρκα του. Δεν έχουν καμιά σχέση με τα παραμύθια που είχε σχηματίσει στο μυαλό για να τη περνάει χωρίς ενοχές και ησυχάζοντας τους φόβους του.
Κανείς ενα χρόνο πριν δεν θα πίστευε στα σοβαρά πως είμαστε υπό κατοχή παρόλο που δεν απελευθερωθηκαμε ποτέ. Τώρα ο φιλήσυχος πολίτης ψυλιάζεται πως όχι απλά είναι σκλάβος αλλά τόσο άσχημα αλυσοδεμένος που κανένα τρυκ από όσα ξέρει δεν μπορεί να τον ξελασπώσει.
Στην Ελλάδα αυτή τη στιγμή έχει πέσει η ομίχλη του φόβου. Ο ελληνικός λαος αυτή τη στιγμή δεν φοβάται απλά πως θα πεινάσει. Ανακαλύπτει πως στα χαρτιά που υπογράφονται το ένα μετά το άλλο με τους διεθνείς κερδοσκόπους, δεν υπάρχει καν σαν οντότητα. Δεν λαμβάνεται υπόψη ούτε η γνώμη του, ούτε οι επιθυμίες του ούτε τα όνειρά τους σαν όρος στο συμβόλαιο. Στο συμβόλαιο που έρχεται στη Βουλή που ο ίδιος έχει επιλέξει και που είναι το δημοκρατικό του δικαίωμα (έτσι πίστευε) δεν έχει ΚΑΝΕΝΑ ΛΟΓΟ.
Αυτή τη στιγμή καλούμαστε να αντιμετωπίσουμε ένα πρωτόγνωρο και τραγικό γεγονός. ΟΥΤΕ Η ΨΗΦΟΣ ΜΑΣ ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΣΗΜΑΣΙΑ. Από την άποψη πως έχουμε ένα μονοκομματικό κράτος που πάση θυσία θα πρέπει να ακολουθήσει τις εντολές των δανειστών. Ακόμα κι αν ψηφίσουμε τον μπλε ή τον πράσινο τα περιθώρια να γίνει κάτι δεν υπάρχουν. Ποτέ δεν υπήρχαν αλλά έστω ένα ψέμμα περίσευε να μας αποκοιμίζει στο παραμύθι της τάχα δημοκρατίας και τάχα ελευθερίας.
Ο κανένας λοιπόν σήμερα ζητάει μια πολιτική δύναμη που μπορεί να κάνει ΕΦΙΚΤΟ ΤΟΝ ΑΠΕΓΚΛΩΒΙΣΜΟ ΑΠΟ ΤΗ ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΤΑΞΗ. Μοιάζει αστείο και μόνο που το λέω. Ομως μέσα μας πρέπει να κυριαρχήσει κάτι πολύ δυνατό. Θέλουν να είμαστε πειραματόζωα. Ωραία θα γίνουμε. Αλλά αντί να είμαστε τα πειραματόζωα που θα δείχνουν στους άλλους λαούς για να λένε είδατε τι καλά παιδιά ήταν οι έλληνες, γιατί να μην γίνουμε το παράδειγμα πως σε κάθε κλουβί όσο και σιδερόφρακτο να είναι υπάρχει τρόπος να βρεθεί μια τρύπα διαφυγής. Αντί να μας μάθουν πως να είμαστε σκλάβοι γιατί να μην τους μάθουμε πως να είναι ελεύθεροι?
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου